Jaar 2, verwerkingsopdracht 3

Ik word wakker door een zacht geroep. "Wakker worden!" Ik kreun en probeer overeind te komen. Het lukt niet. Ik kreun nog eens en doe mijn ogen open. Daar staat de zuster met wat kleding, een kom water en een washandje in haar handen. Als ze ziet dat ik wakker ben loopt ze naar me toe, trekt me het lelijke, grijze shirt aan en wast mijn hoofd.

Ik vraag "Waarom moet ik gewassen worden? Er komt toch niemand."

"Daar vergis je je in! Er staat iemand te wachten die je graag wil zien."

"Wie?" vraag ik, "en waarom komt hij of zij nu pas?"

"Het is een jongen," zegt ze, "en hij wilde al een paar dagen komen, maar alleen familie mag de eerste paar dagen komen."

"Oké." Zeg ik.

De zuster gaat door met me wassen. Als ik schoon ben loopt ze weg om de bezoeker te halen.

Even later komt ze terug. Naast haar loopt... nee, dat kan niet waar zijn! Tegen beter weten in hoop ik dat ik het verkeerd heb gezien, dat het iemand anders is. Maar nee. Als ze dichterbij komen zie ik dat ik gelijk had... Het is Nathan.

Als de zuster ons alleen laat kijk ik hem kil aan. Helaas maakt mijn maag nog steeds een salto als ik hem zie en wordt mijn mond droog, wat het moeilijk maakt om hem boos aan te kijken. Ik kan er niets aan doen, hij blijft gewoon een lekker ding!

"Marit..." zegt hij. Ik draai me nukkig om. Hij zucht. "Ik weet niet wat ik moet zeggen..." hij gaat door: "Ik weet alleen dat het me heel, heel erg spijt..."

"Zo!" zeg ik, "Dat vind je vast heel geweldig van jezelf hè, dat je zegt dat het je spijt!" Ik schrik van mezelf. Waarom zeg ik dit? Zo verlies ik alle kansen bij hem! "Marit..." begint 

Nathan, maar ik onderbreek hem: "Niks Marit! Door jou kan ik nooit meer lopen! Ik haat je!"

Nathan kijkt me geschokt aan. "Marit, het spijt me echt heel erg. Ik had te veel alcohol op. Ik wist het. Maar ik wilde gewoon zo graag indruk op je maken! Ik vind je leuk, Marit! Maar je ziet er altijd zo onbereikbaar uit, zo veel te goed voor een normale jongen als ik! Op school ben ik je eens achterna gefietst, om te weten waar je woont! Maar ik durfde nooit een gesprek aan te knopen. En toen ik het eindelijk deed,  gebeurde dit!" Zijn stem klinkt verstikt van de tranen. "Marit, ik houd van je! En ik hoop dat je me ooit zult vergeven..."

Met een ruk kijk ik op. Ja, hij huilt! Maar voor het eerst kijk ik dieper dan de jongen die ik voor me zag, de arrogante jongen die nergens  aandacht voor had, de jongen die met ieder meisje flirtte. Nu zie ik een gebroken jongen, overmand door wroeging over wat hij het meisje van wie hij hield had aangedaan.

Ik kijk hem even in de ogen. Mijn mond wordt nog droger, maar mijn maag blijft gelukkig op zijn plek.

"Ik moest maar weer eens gaan." zegt Nathan. Hij staat op en loopt naar de deur.

Zou ik hem naroepen? Zeggen dat ik hem vergaf?

Hij is bijna bij de deur.

Ik hak de knoop door. "Nathan... Wacht..." zeg ik.

Hij draait zich om. De tranen op zijn wangen blinken helder in het licht van de TL buizen.

"Kom terug..." zeg ik. Hij komt weer naar mijn bed. Met een enorme krachtsinspanning kom ik overeind. Hij kijkt me verbaasd aan. "Kom dichterbij..." zeg ik. En als ik zie dat hij dichtbij genoeg is, steek ik mijn armen uit, trek hem naar me toe en kus ik hem. Ik laat de kus een poosje duren, en na een paar seconden van verbazing kust hij me terug.

Als we elkaar uiteindelijk loslaten, zeg ik: "Nathan, ik vergeef je. En ik houd van je!"

Hij kijkt me aan met een liefdevolle blik. We blijven elkaar aankijken. Hij beweegt weer naar me toe als plotseling: "Hé! Jij! Wat ben jij van plan?!" De zuster komt binnen. "Marit, wat doe je rechtop? Ga onmiddellijk weer liggen! Je hebt rust nodig. "Goed..." zeg ik.

"En jij, het bezoekuur is afgelopen!" "Oké, Marit, ik kom over een paar dagen weer!" En Nathan kijkt me zo lief aan, dat ik blij ben met mijn beslissing.

Hierna zal de normale routine weer beginnen. Maar op zijn minst heb ik nu Nathan's bezoeken om naar uit te kijken!

Hasse Leemans