7-10-2013
Vandaag kwam ik helemaal vrolijk uit school, het was nog heel mooi weer, zonnetje, 15 graden. Mama zag er niet helemaal gezond uit, nog slechter dan gisteren. Toen ik haar agenda wilde pakken vond ik het kaartje in haar tas, het kaartje dat mijn leven veranderde. Bij het eten vertelde ze het. Mama heeft kanker... Morgen moet ze naar het ziekenhuis voor onderzoek, hopen dat er iets goeds uitkomt....
8-10-2013
Wat een ellendige plek is dat ziekenhuis toch. Alles is zo stijf en kil, het is net een gevangenis! Op sommige plekken zoals de recreatiezaal waar ik moest wachten hebben die doktoren het nog een beetje gezellig geprobeerd te maken, maar het werkt niet.
Hopelijk is die uitslag nou wel goed, om de sfeer nog een beetje te redden...
15-10-2013
Nee, nee, nee! Ik kan het niet geloven! Mama wordt niet meer beter, het ziekenhuis kan niets voor haar doen! De enige hoop die ik nog heb is die dokter van Anouk's vader, die moet mama redden! Dat moet! Mama wordt beter, mama gaat niet dood, mama wordt beter. Dit ga ik vanaf nu altijd herhalen, altijd!
30-10-2013
Het is voorbij. De woorden hebben me bedrogen. Mama is weg. Nu heb ik helemaal niemand meer...
Het zat er al een paar dagen aan te komen. Hoewel ze nog steeds strijdvaardig was en deed alsof er niets aan de hand was, zag ik dat ze, hoeveel pijnstillers ze ook slikte, ze altijd pijn had. De laatste dag lukte het mama niet eens meer om op te staan. Maar hoe slecht het ook met haar ging, ik bleef geloven dat het maar een kleine terugslag was, dat ze snel weer beter zou zijn.
Die dokter heeft ook geen steek geholpen. Hij keek even naar mama en zei meteen: 'Het enige wat ik u kan geven zijn kruiden die de pijn nog meer verlichten. Ik kan u ook een heel duur dieet geven, maar dat zou alleen de periode van pijn verlengen.' Ik had het er moeilijk mee, maar ik bleef hopen, hopen dat die kruiden mama alsnog zouden genezen.
Nu zit ik hier, naast het graf waar mijn moeder in ligt. Ik praat niet, ik beweeg niet, ik zit daar maar. Helemaal alleen. En ik denk na. Had ik dat kaartje nou maar nooit gevonden, was dit maar nooit gebeurd. Er komt niemand om me te halen, wie zou het moeten doen? Ik heb nu geen familie meer, mama was het enige lid van mijn familie dat ik kende, de rest leeft ergens ver weg, in Amerika of zo. Zelfs mijn vader is verdwenen.
Ik ben alleen.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat je voor het dagboek heb gekozen! Dat is weer eens wat anders ;) Ik vind het goed geschreven en mooi uitgewerkt met de data's enzo.
BeantwoordenVerwijderenEr is alleen één ding dat mij opvalt en dat is dat Casper haar 'mama' noemt. Daardoor klinkt het alsof hij 10 jaar oud is.
Voor de rest is het erg leuk!
PS: Volgens mij moet eeen zin met een hoofdletter beginnen ;D
Erg leuk gemaakt hasse, als een mooi dagboek, dat vind ik erg origineel.
BeantwoordenVerwijderenJe maakt van elk verhaaltje wel iets leuks en geeft er een eigen draai aan.
Net zo als altijd heb ik bijna niets op te merken.
En voor jennifer nog iets: sommige mensen noemen op hun 16e hun moeder nog mama.
Super leuk gedaan Hasse!
Hallo Hasse,
BeantwoordenVerwijderenHet is alweer erg goed geschreven en elke dag die is geschreven heeft weer zijn eigen sfeer. Zo schrijft hij bij de eerste dag nog over hoeveel graden het is en kan je zien dat hij zich er niet heel veel zorgen om maakt. Maar daarna beseft hij dat het misschien wel niet goed komt en zit hij te hopen op goed nieuws en bij de allerlaatste zit hij te denken wat hij nu moet gaan doen en aan zijn toekomst. Ik vind dit heel goed geschreven met de sfeer die elke dag heeft, dit zou zo gewoon in het boek kunnen staan. Heel goed gedaan en ga zo door!
Groeten,
Thomas