Jaar 2 verwerkingsopdracht 1

Dit is een verwerkingsopdracht van de Guillotine uit het boek Op Niveau

Het is het verhaal uit de ogen van Nicolas.

Ik sluip zachtjes door het bos, op zoek naar een paar konijnen om te eten. Daar is er een! Stilletjes sluip ik dichterbij. Ik leg een pijl op mijn boog, span, schiet. Raak! Snel haast ik me naar het dode dier. Ik trek de pijl uit het dode lijfje en stop hem weg. Snel bind ik het konijn aan mijn riem. Eten! Mijn buik doet al pijn als ik er alleen maar aan denk!

Ik ga naar huis om mijn vader te verassen met het konijn. Halverwege stop ik mijn pijl en boog in een boom en loop door. Als ik bij het pad aan kom hoor ik plotseling iets wat niet in het bos thuishoort. Ik sta stil en luister wat beter. Plotseling weet ik wat het is, hoefgetrappel. Er komt een iemand aan!

Onmiddellijk neem ik een nonchalante houding aan, alsof het me niets kan schelen.

Dan komt het paard de hoek om. Ik kijk wie zijn ruiter is, en ik schrik. Het is die dochter van die vervloekte baron! Ik heb haar wel eens gezien toen ze met haar vader meeging om de pacht op te halen.

Ze kijkt minachtend als ze mij ziet. 

"Bonjour." Ze klinkt al even arrogant als toen.

"Bonjour mademoiselle." Dat laatste komt maar moeilijk mijn keel uit.

Ik zie dat haar ogen me grondig inspecteren. Dan ziet ze de konijnen.

"Je neemt een flink risico." zegt ze.

Ik lach. Wat kan die baron dat ene konijn toch schelen, het is dat of al zijn pachters

"Kan het je dan niets schelen? Terwijl je er voor opgehangen kunt worden?" zegt ze.

Met een ruk kijk ik op. Meent ze dat nou? Zou zij mij aangeven omdat ik niet dood wil hongeren, net als mijn moeder? 

"Wat weet u nou van honger?" sis ik "ik vraag me af of u ooit maar één maaltijd heeft overgeslagen!"

Verschrikt rijd ze achteruit.

"Wees maar niet bang, ik doe u niets" zeg ik zo minachtend mogelijk.

"Natuurlijk doe je me niets, mijn vader..."

Dus nu gaat ze dreigen met haar vader? Zo, dan heb ik ook nog wel een troef achter de hand!

"Uw vader" zeg ik middenin haar zin "heeft mijn moeder vermoord."

Ik zie haar schrikken en ze word rood. Ze doet haar mond open om iets te zeggen, maar ik ben haar voor.

"Afgelopen winter is ze gestorven. Ziek van de honger, de kou en de zorgen. Toen ze stierf  was ze niet meer dan een paar botten met een velletje eromheen."

"Dat spijt me voor je" zegt ze, alsof dat het goedmaakt, "maar daar kan je mijn vader toch niet de schuld van geven?"

"O nee? Wie dan wel?" vraag ik op boze toon.

Boos loop ik weg. Ik ben zo boos dat ik eerst nog een konijn schiet voor ik naar huis ga. Aan de rand van het bos kom ik haar weer tegen. Ze houdt haar paard in.

"Ik zal het niet vertellen" zegt ze. Even twijfel ik of ik haar daarvoor moet bedanken, maar ik besluit het niet te doen. Zonder haar aan te kijken loop ik naar huis. Thuis is mijn vader druk bezig met iets. Ik weet niet waarmee, maar ik roep "Hoi pap, kijk eens wat ik gevangen heb!" Hij kijkt op. Eerst lijkt hij niet bijzonder geïnteresseerd, totdat hij de konijnen ziet. Dan verschijnt er een hongerige uitdrukking op zijn gezicht en rent hij heel hard naar me toe. Hij rukt een konijn uit mijn handen en wil hem meteen rauw opeten. "Nee! Niet doen, daar word je ziek van! Ik maak ze meteen klaar, dan heb je zo voedsel." Hij knikt. 

Als even later het eten klaar is vraag ik "Waar ben je mee bezig?" Pap kijkt me even verstrooid aan, volgt mijn blik naar de ravage in de tuin en zegt: "O, we gaan vanavond met z'n allen naar het kasteel, om brood te eisen. Ga jij ook?"

"Nee," zeg ik "ik ga morgen weer naar het bos, hebben we morgen weer konijn."

"Oké"

Het is een lange dag geweest, dus als ik 's avonds in mijn bed kruip slaap ik heel snel.

De volgende ochtend ga ik weer naar het bos. Het ik heb succes, al heel snel heb ik zes konijnen gevangen. Ondertussen is het 12 uur en ik besluit naar huis te gaan.

Als ik daar hoor ik iets vreemds, als gesmoord gegil. Ik ren naar binnen en zie dat mijn vader bezig is iemand te wurgen. Snel ren ik op hem af en geef hem een duw. Hij vecht terug. Ik fluister "Sorry pap" en sla heel hard op zijn hoofd, zodat hij knock-out is. Daarna denk ik aan degene die hij probeerde te wurgen. Ik zie dat het een meisje is. Ik steek mijn hand uit om haar te helpen opstaan. "Gaat het?" vraag ik. Ze knikt. Dan zie ik wie het is.

Het is Sandrine!