Leesverslag 'Magnus' - Why I love this book

Het boek 'Magnus', geschreven door Arjen Lubach, is volgens mij echt bestsellermateriaal. In dit betoog zal ik u duidelijk proberen te maken dat dit boek echt een bestseller is. Dit zal ik doen aan de hand van de lijst uit het opinietijdschrift 'De Groene Amsterdammer'. Deze lijst bevat 17 tips voor het schrijven van een beststeller. Ik zal een aantal van deze tips nagaan, en beschrijven hoe het boek hieraan voldoet. U zult zien dat u er na afloop van dit betoog van overtuigd bent dat 'Magnus' echt een bestseller zou moeten zijn.

Merlijn is de hoofdpersoon van dit boek. Hij is een man van 20 tot dertig jaar, wil gewoon een onopvallend leven leiden, en heeft epilepsie. Het boek begint ermee dat Merlijn's vrouw, Caro, hem heeft verlaten, omdat hij 'steeds hetzelfde' was. Later krijgt hij een telefoontje van zijn bank, dat er plotseling heel veel geld van zijn rekening is afgeschreven in Zweden. Na een paar dagen besluit hij naar Zweden te gaan, om erachter te komen waar al dit geld heen is. Maar dit doet hij niet zonder eerst heel lang na te denken. Hij weet niet zeker of hij moet gaan, of dat hij gewoon moet zeggen dat hij het niet was en dat die rekening moet worden afgesloten. En dit is pas een van de eerste voorbeelden waarin hij grote innerlijke conflicten heeft. Dat is dus al een van de punten waarom 'Magnus' een bestseller zou moeten zijn.

Als Merlijn eenmaal aankomt in Zweden wordt de wereld daar in veel detail beschreven. Alles, van de architectuur tot hoe de mensen spreken wordt door de lezer door de ogen van Merlijn gezien. Dit zijn weer twee punten van de lijst. Daarnaast wordt ook in detail besproken waar Merlijn naar toe gaat. Er wordt precies gezegd naar welk hotel, in welk deel van welke stad hij gaat. Ook zijn zoektocht naar de persoon die zijn creditcard gebruikt heel goed beschreven. Het gaat zelfs zover dat iemand anders (een volledig willekeurig persoon) aangeeft wat de eerste impressie is van de meeste memsen van Merlijn. 

Dit alles en meer zorgt ervoor dat Merlijn niet heel veel zelfvertrouwen heeft. Het wordt duidelijk dat hij gewoon maar wat doet, net als de rest van de mensen op deze wereld. Merlijn zou zomaar een echt mens kunnen zijn.

Ook het lot is heel belangrijk in dit boek, nog een kenmerk van een bestseller. Zoveel dingen in dit boek hadden niet plaatsgevonden als Merlijn net een andere beslissing had genomen, of als hij iets langzamer had gelopen. 

Daarnaast zijn er een paar echt vreemde personages. Als voorbeeld gebruik ik Magnus. Hij is een man van waarschijnlijk een jaar of 30. Caro paste een aantal jaar eerder op zijn dochter. In dat jaar begon hij een relatie met haar, waarbij hij ook (naakt)foto's van haar nam. Een aantal jaar later, nadat Caro al lang weg is bij die familie, bericht hij haar weer, vragend om geld. Hij chanteert haar door te dreigen die foto's online te zetten. In de scenes waarin Merlijn met hem praat is het een man met vele interesses, en Merlijn snapt Magnus ook niet. Tegen het einde van het boek komt Magnus Merlijn weer tegen, maar deze keer bedreigt Magnus hem en probeert hem te vermoorden, omdat hij denkt dat Merlijn zijn dochter heeft ontvoerd. Cecilia moet hem kalmeren. Dit is dus een van de interessantste personages in het boek. Daarom is het ook zo leuk dat het boek naar hem is genoemd. Aan het begin van het boek weet je nog niet wat de titel betekent, maar later kom je er stap voor stap achter wat er zo belangrijk is aan Magnus.

Alle karakters worden vreselijk op de proef gesteld en hierdoor transformeren ze, je ziet duidelijk een ontwikkeling in hun personages tussen het begin en het einde van het boek. Zo nu en dan zijn er echt massieve plottwists die je echt niet had kunnen zien aankomen. Dit zijn allemaal kenmerken van een bestseller. 

Ten slotte weet je het grootste deel van het boek niet zeker of het wel goed afloopt. Sterker nog, zelfs in de laatste regels weet je niet zeker of het boek wel goed afloopt. Je weet namelijk niet zeker of Merlijn nog leeft, of dat hij gewoon een aanval heeft. Ook is het een open einde. Je weet namelijk nog steeds niet hoe Merlijn gaat kiezen tussen Caro en Cecilia, en of een van de twee hem wel wil.

Dus, als u nu nog niet overtuigd bent dat 'Magnus' echt een bestseller zou moeten zijn, weet ik het ook niet meer. De enige manier om u nog verder te overtuigen is door gewoon het hele boek hier neer te zetten, maar dat gaat niet. Dus ik raad het echt aan, en dit is zeker een bestseller.

----------------------

Bronnen

https://sites.google.com/a/nedcamp.nl/leerlingen/leesdossier/verwerkingsopdrachten/klas-4/why-i-love-this-book

Het boek 'Magnus' door Arjen Lubach.

leesverslag 'De Tweeling'

Boek: De Tweeling

Auteur: Tessa de Loo

Jaar van eerste uitgave: 1993

Aantal pagina's: 416

Genre: Historische roman

Samenvatting:

In de herfst van 1990 verblijft de 74-jarige Lotte Goudriaan enige weken in het kuuroord Spa in de Belgische Ardennen. Zij lijdt aan artrose en de kuur die zij volgt, is bedoeld om haar pijn te verlichten. Op de derde dag ontmoet zij in de rustzaal van het Thermaal Instituut een Duitse vrouw van haar leeftijd. Zij is ook wegens versleten gewrichten bezig aan een kuur. De vrouw blijkt afkomstig te zijn uit Keulen en dat is ook de stad waar Lotte geboren is. Snel wordt duidelijk dat de Duitse, Anna Grosalie genaamd, de tweelingzus van Lotte is.
Toen zij zes jaar oud waren, overleden hun ouders kort na elkaar. De familie besloot daarop dat Anna bij een oom en een tante op het Duitse platteland zou worden opgevoed, terwijl Lotte werd ondergebracht bij het gezin van een neef van de vader in Nederland. Door slechte verhoudingen binnen de familie, maar vooral door de oorlog zijn de twee zussen elkaar uit het oog verloren. Na hun gedwongen scheiding hebben ze elkaar slechts twee keer ontmoet, de laatste keer vlak na de oorlog.
Hun toevallige weerzien na al die tijd is vanzelfsprekend een emotionele aangelegenheid. Tijdens wandelingen in de bosrijke omgeving van Spa, in de conversatiezaal van het Thermaal Instituut, in een restaurant of in een van de lokale patisserieën vertellen zij elkaar wat ze hebben meegemaakt, sinds ze als jonge kinderen gescheiden werden. Daarbij passeert vooral de eerste dertig jaar de revue. Lotte neemt vanaf het begin een koele en gereserveerde houding aan; soms wekt ze zelfs de indruk na al die jaren niets met haar Duitse tweelingzus (en dus haar eigen Duitse verleden) te maken te willen hebben. Anna is daarentegen verrukt over het weerzien en ze is blij dat zij eindelijk haar verhaal kan delen met degene bij wie ze zich vanaf de geboorte het meest geborgen heeft geweten.
Anna komt na de dood van haar ouders terecht in een arm katholiek dorpsmilieu aan de rand van het Teutoburger Wald. Haar grootvaders boerderij wordt geleid door haar oom Heinrich, een vertwijfelde man die eigenlijk helemaal geen boer wil zijn. Zijn luie, geniepige vrouw Martha maakt het leven voor Anna bijna ondraaglijk. Hoewel Anna goed kan leren, mag ze niet naar het gymnasium en wordt ze gedwongen om op de boerderij mee te helpen. Wanneer ze in de puberteit belangstelling voor een jongen toont, straft haar oom dat af met fysieke mishandeling. Ze wordt dan enige tijd uit huis genomen om in een klooster op krachten te komen, waarna ze weer teruggaat naar de boerderij onder het toeziend oog van de kinderbescherming. Inmiddels is Hitler sinds 1933 aan de macht en in de daarop volgende jaren komt ook het dorp steeds meer in de greep van het nazisme. Rond haar twintigste ontvlucht Anna de boerderij van haar oom en keert zij in haar eentje terug naar Keulen, waar ze een baan vindt als dienstmeisje.
In vergelijking met de jeugd van Anna is die van Lotte vrijwel zorgeloos verlopen. Zij groeit op in de mooie, bosrijke omgeving van het Gooi in een progressief socialistisch, niet-godsdienstig milieu. Haar pleegvader houdt zich vooral bezig met het lezen van Marx en de ontwikkeling van geluidstechniek. Lottes jeugd staat in het teken van de muziek en ze krijgt alle gelegenheid om haar zangtalent te ontplooien. Het huwelijk van haar nieuwe ouders is echter niet optimaal; de escapades van haar humeurige, egocentrische vader maken haar moeder depressief en later balanceert hij als gevolg van een ongeluk maanden op het randje van de dood. Naarmate de jaren dertig verstrijken neemt in Lottes omgeving de bezorgdheid toe over de politieke en maatschappelijke veranderingen in het naburige Duitsland.
Wanneer het Duitse leger in september 1939 Polen binnenvalt en de Tweede Wereldoorlog feitelijk begint, heeft Anna een betrekking als kamermeisje bij een adellijke familie op een landgoed aan de rand van Keulen. Lotte achterhaalt haar adres en nieuwsgierig geworden naar haar eigen wortels, besluit ze haar tweelingzus te gaan opzoeken. Hun ontmoeting tijdens oudjaar is echter een tegenvallende gebeurtenis voor Lotte. Zij kan het weerzien met Anna en haar eigen geboorteland niet los zien van haar kennismaking met het nazisme, dat zich overal zichtbaar in het Duitse dagelijkse leven heeft genesteld. Hoewel de Duitse inval in Nederland nog vijf maanden op zich zou laten wachten, krijgt voor Lotte het begrip ‘vijand’ voor het eerst van haar leven een concrete betekenis.
De oorlog grijpt om zich heen. Na een ontmoeting met de Oostenrijkse soldaat Martin Grosalie ontwikkelt Anna een verhouding met hem. Hun relatie zal echter vooral uit een briefwisseling bestaan omdat hij meestal ergens in Europa aan het front ligt. Ook nadat ze midden in de oorlog in Wenen zijn getrouwd, leven ze goeddeels van elkaar gescheiden. Anna verhuist met de adellijke familie naar een slot in het oosten van Duitsland, omdat het in Keulen te gevaarlijk is geworden wegens de Engelse bombardementen. Lotte ervaart de oorlog voor het eerst aan den lijve wanneer in de beginjaren van de bezetting een joodse vriend van haar wordt opgepakt en naar Duitsland wordt gestuurd. Zij is lid van het omroepkoor, maar ze verliest haar baan nadat ze weigert zich bij de Kultuurkamer te laten registreren. Vooral na de ernstige ziekte van haar pleegmoeder, gaat vervolgens al haar aandacht uit naar de verzorging van het gezin en de vele onderduikers die inmiddels bij de familie inwonen. Maar ook in Duitsland worden vanaf 1942 de leefomstandigheden steeds slechter en groeit de anarchie. Door de Russische dreiging aan het oostfront zegt Anna op aandrang van haar echtgenoot haar baan op en verhuist ze naar Wenen in afwachting van zijn terugkeer. Vlak na haar aankomst krijgt ze het bericht van zijn dood op het slagveld.
In de slotfase van de oorlog werkt Anna als Rode Kruiszuster in de veldhospitalen van het Duitse leger in Oostenrijk en de Beierse Alpen en ervaart ze zo het oorlogsleed van dichtbij. Op haar beurt leert Lotte tijdens de hongerwinter in Nederland wat schaarste betekent; voor haar en haar familie is leven nog slechts proberen te overleven. Uit angst voor een lege toekomst en omdat ze ook niet langer thuis wil blijven wonen, trouwt Lotte in het zicht van de bevrijding in alle stilte met een van de onderduikers, de violenmaker Ernst Goudriaan.
De komst van de Amerikaanse bevrijders maakt een einde aan Anna’s werkzaamheden als verpleegster. De veldhospitalen gaan een voor een dicht en na een korte gevangenschap wordt zij maandenlang meegesleurd in de algehele ontreddering waarin het land verkeert. Op haar eenzame zwerftocht door het westen van Duitsland ontmoet ze uiteindelijk een vrouw die haar in contact brengt met de directrice van een opleidingsinstituut voor sociaal werksters. Zij wordt toegelaten tot de opleiding en kan vervolgens haar nieuwe leven gaan opbouwen. Na de bevrijding van Nederland gaat Lotte met haar man in Den Haag wonen. Enige tijd na de oorlog weet Anna haar adres te achterhalen. Bij haar bezoek in Den Haag wil Lotte echter niets van Anna weten; ze weigert zelfs Duits met haar te spreken en voor zover er sprake is van een dialoog fungeert de echtgenoot van Lotte als tussenpersoon. Lotte en haar man (die tien jaar voor het weerzien in Spa is overleden) zullen vijf kinderen krijgen. Anna hertrouwt niet en zal jarenlang bij de kinderbescherming werkzaam zijn.
Aan het begin van de derde week in Spa, op de ochtend na het laatste gesprek tussen de twee zussen, sterft Anna in een veenturfbad aan een hartaanval. Wanneer een medewerker van het Thermaal Instituut aan Lotte vraagt naar haar band met de vrouw, antwoordt zij aarzelend, maar toch geëmotioneerd dat Anna haar zuster is. Vol wroeging beseft Lotte op dat moment dat haar erkenning van de familieband met haar Duitse wederhelft te laat is gekomen.

 Vewachtingen

Om eerlijk te zijn had ik niet echt een goede reden om dit boek te kiezen. Ik was tijdens de herfstvakantie in Amerika (en ik had handig genoeg mijn boek thuis laten liggen) dus toen ik eenmaal thuis was moest ik terwijl ik omkwam van de moeheid en jetlag een Nederlands boek lezen. Eerst had ik een ander boek op het oog, maar toen ik eenmaal was begonnen, kwam ik erachter dat het nergens op sloeg en ik er gewoon niet doorheen kwam. Toen had ik nog twee dagen. Dus ik ben gewoon naar de kast gelopen, heb er een random boek uitgepakt wat enigszins interessant zou kunnen zijn en heb opgezocht welk niveau het was. Het was niveau 3 dus ben ik het maar snel gaan lezen, zodat dit verslag op tijd af zou kunnen zijn.

Motieven en thema

 Er zaten zeker een aantal motieven in De tweeling. Een van de dingen die vaak wordt gebruikt is het van twee kanten bekijken van de tweede wereldoorlog. Ik heb wel vaker stukken van boeken gelezen die de oorlog van twee kanten bekijken. Dit boek is daar ook heel erg mee bezig; het is zo'n beetje het hele punt van het boek.
Daarnaast is ziekte en dood iets wat vaak voorkomt. Er worden heel veel karakters ziek, en een groot deel van geliefde personages sterven. Óf van de eerder genoemde ziekte, of van oorlogsgeweld.
Iets wat ook vaak voorkomt zijn flashbacks. Het grootste deel van het boek zijn de hoofdpersonen die om de beurt een flashback hebben.

Ik denk dat het thema van het verhaal "het ontdekken van het leven van de ander" is. Lotte en Anna vertellen elkaar de hele tijd verhalen over hun leven, over hoe de oorlog in hun ogen was. Dit is het doel van hen allebei, en dat wordt ook echt duidelijk gemaakt.

Beoordeling

Schrijfstijl: Ik vind de schrijfstijl van van Loo prettig om te lezen. Ze gebruikt een mix van moeilijke woorden, en schrijft redelijk beeldend. Hierdoor is het makkelijker je echt in het verhaal in te leven. Een nadeel vind ik dat er soms veel oude woorden worden gebruikt, en dat het soms moeilijk is om uit te vinden of je in het heden bent, en zo niet, of dit Anna's of Lottes flashback is.
"Diezelfde avond zei ze de professor per brief de vriendschap op. Haar over het postpapier krassende kroontjespen noemde hem een rasegoïst, wiens menselijkheid verdween op de drempel van ziekenkamers en op de stoep van zijn eigen huis. 
'Het is toch sterk,' zei Anna, 'dat je juist in die periode over een reis naar Keulen fantaseerde."
(Pagina 121, begin van het citaat is Lottes flashback, einde is het heden.)

Inhoud - personages: Er zijn veel karakters in dit boek. De twee hoofdpersonen zijn duidelijk Lotte en Anna. Die twee zijn ook de enige die in het heden worden genoemd. Maar het leuke is dat je door de vele flashbacks hun hele leven te zien krijgt. Je kan het hele leven van hen zien. Je ziet hoeveel ze veranderd zijn. Hoewel hier natuurlijk veel meer van is in het verleden, krijgt Lotte ook een grote dosis karakterontwikkeling in het heden. Aan het begin van het boek wil ze niets met haar Duitse tweelingzus te maken hebben. Deze houding probeert ze vol te houden, maar aan het einde, als Anna een hartaanval krijgt en sterft, realiseert ze zich dat ze dat niet had willen doen, en accepteert ze het feit dat ze echt zussen zijn. En daarmee eindigt het verhaal.
Inhoud - vertelperspectief:  Dit vond ik een erg opvallend punt in het boek. Er is een personale vertelinstantie, die de hele tijd met óf Lotte, óf Anna meekijkt. Deze twee focaliseren ook om de beurt. Hierbij zie je dus ook dat ze niet echt betrouwbaar zijn. Als ze nog heel jong zijn krijg je hun wereld te zien vanuit ogen van jonge kinderen, en later krijg je nog steeds een erg subjectieve visie. Maar dit is goed, want dat is precies wat het boek je wil laten denken. Het wil je laten weten dat er meerdere manieren zijn om naar WO2 te kijken, en het laat je wat van 2 kanten proeven.

 

 Eindoordeel:

  Ik vond het een redelijk boek. Er was niets mis mee, alleen vond ik het niet zo'n geweldig verhaal. Hierboven staat al beschreven waarom het een goed boek was, het zette je aan het denken, goed taalgebruik, en ik snapte het, maar ik vond het gewoon niet interessant. Dus daarom geef ik het een gemiddelde score, omdat er niets mis mee was, maar ik het gewoon niet heel interessant vond. Dit neemt niet weg dat het nog verrassend goed was voor een boek dat ik maar gewoon random ergens vandaan heb gepakt, maar ik zou het niet herlezen.

 

________________________________________________________________________________

                                                                             | /\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\|

                                                                             |\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\|

______________________________________|/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/|_____________________________

  *Iemand mag me een keer leren hoe je een echte tabel invoegt in blogger. Tot die tijd zal je het hiermee moeten doen.

   **Ja, ik realiseer me dat dit er waarschijnlijk niet uitziet in de uiteindelijke weergave. Het zou ongeveer rond de 1/2 tot 

          3/4 moeten zitten.

Bronnenlijst:

https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Tweeling_%28boek%29   (samenvatting)

http://aniekoes.blogspot.nl/p/de-tweeling.html  (inspiratie)

Boek: De Tweeling - Tessa van Loo

Boek:  Laagland, literatuur & lezer - Gerrit van der Meulen, Willem van der Pol (info over perspectief)

 

 

 

 

Klas 4 - Leesautobiografie

Lezen in mijn leven

Mijn hele leven lang heb ik van lezen gehouden. In deze leesautobiografie zal ik beschrijven hoe dit zich ongeveer ontwikkelde, beginnend bij de periode waarin ik nog amper kon lezen, en het zal eindigen bij mijn verwachtingen voor de komende drie jaar. 

Laten dus maar bij het begin beginnen. De periode waarin ik nog niet zelf kon lezen was lang geleden, zo lang dat ik me er nog maar weinig van kan herinneren. Mijn ouders vonden het namelijk al vrij vroeg nodig dat ik zelf leerde lezen, ook omdat ze zelf geen zin hadden om me voor te lezen. Maar ik meen me te herinneren dat ze me wel klassieke kinderboeken voorlazen. Toen was ik een grote fan van sprookjes waar magie in voorkwam. Ik vond het erg leuk om naar verhalen te luisteren. Ook in mijn muzieksmaak was dit terug te zien. Ik vond het geweldig om naar bijvoorbeeld de sesamstraat musical te luisteren, en de muziek van Dolfje Weerwolfje had geen geheimen voor me. Als iemand benieuwd is naar de tekst van mijn lievelingslied in die tijd, hier is de link: http://muzikum.eu/nl/123-10506-144934/sesamstraat/de-wereld-rond-songtekst.html

Dit was niet echt de interessantste periode in mijn leven. Toen ik 3 was dwongen mijn ouders me om te leren lezen. In het begin vond ik het echt niet leuk, en kwam ik met moeite door de simpelste boekjes heen. Pas in groep 2 of  3 begon ik het echt leuk te vinden, en ging ik boeken lezen voor de lol. Omdat ik heel graag veel wilde lezen trainde ik mezelf in sneller lezen. Hierdoor las ik ook veel meer, en moeilijkere boeken dan de rest van de mensen in mijn klas. Daardoor vond ik het ook meestal erg saai als de leraar boekjes voorlas. Ik vond ze namelijk niet interessant, en wanneer ik een van mijn boeken voorstelde was dat weer "te moeilijk voor de rest van de klas."

Ook daarom ging ik steeds meer zelf lezen. Eerst vooral dingen die mijn ouders me aanraadden, maar later ging ik ook steeds vaker naar de medewerkers van de bibliotheek en vroeg ze wat leuke boeken waren. Dat was echt de periode waarin ik mijn leessmaak aan het ontwikkelen was. Ik hield vooral van avonturenverhalen. Ook Harry Potter behoorde tot mijn favorieten. Ik geloof dat ik die serie minstens zeven keer heb herlezen, en iedere keer weer wat nieuws ontdekte wat ik eerder had gemist. In groep 7 en 8 ontwikkelde ik ook een smaak voor Fantasy. 

En toen ging ik naar de middelbare school. Daar begon ik dus met vooral interesse in avonturenhalen en een beetje Fantasy. In de eerste en tweede werd ik steeds meer naar het genre Fantasy en Science-Fiction toegetrokken. Ik vond deze boeken heel leuk omdat iedere serie me weer naar een andere wereld bracht, waar magische dingen gebeurden. 

Door de jaren heen zijn die boeken ook geleidelijk moeilijker geworden. Zo begon ik in de eerste met vrij makkelijke boeken. De thema's daarin waren meestal niet zo diep, het waren meestal puur avonturenverhalen. In de tweede begon ik met wat diepere, duistere boeken. De thema's werden wat dieper, er kwamen morele vragen in voor, en het algemene thema werd een stuk duisterder. Ook begon ik boeken in het engels te lezen, omdat ik dat 1) prettiger vond, het voelde natuurlijker en 2) de Nederlandse variant was nog niet uit, onvindbaar, of zou nooit gemaakt worden. 

In de derde ging dit patroon verder. Ik las boeken waarin dingen zo mooi beschreven waren dat ik volledig opging in het verhaal. Ik huilde als een geliefd karakter werd gedood, en als ik dat boek dan uit had was ik vaak in een soort van trance. Ik moest weer wennen aan de gewone wereld. Ik stalkte schrijvers online om te weten wanneer ze nou eindelijk dat volgende deel zouden uitbrengen, en als dat nog lang niet zou gebeuren verzon ik mijn eigen ideeën voor een tweede deel. Ook kwamen er veel boeken waarin je een downer ending hebt, of waarin de hoofdpersoon wel wint maar er voor altijd heel veel schade aan overhoudt. Daarnaast begon ik het tegen het eind van de derde leuk te vinden om boeken te lezen waarin de hoofdpersoon wel wint, maar waar je dan niet helemaal zeker bent of dat eigenlijk wel zo'n goed iets was. Dus de dingen die ik lees zijn steeds dieper geworden, en ook wat moeilijker. Het enige wat niet echt is veranderd is het genre. Dat is wel grotendeels hetzelfde gebleven, het blijft in de Fantasy-hoek zitten.

Dat was het dus over boeken die ik geweldig vind. Maar iedereen heeft boeken die je niet zou lezen, ook al kreeg je er een miljoen euro voor. Voor mij waren dat de heel realistische verhalen. Dezen brachten mij zelden in dezelfde vervoering als het fantasygenre, waar schrijvers een compleet nieuwe wereld in konden creëren, waardoor ik even weg kon uit deze saaie, realistische wereld. De realistische verhalen ging dit een stuk moeilijker. Zeker die klassieke 'meidenboeken', die alleen maar gingen over relaties, deden me echt niets. Dat kwam omdat ik het gewoon niet interessant of leuk vond. Relaties vind ik wel oke in een boek, maar dat mag niet het enige zijn waar een boek over gaat. 

Dan zijn we nu aangekomen in de bovenbouw. Mijn leessmaak is nog ongeveer hetzelfde als aan het eind van de derde. 

Ik denk dat mijn leesniveau ergens tussen de drie en de vier inzit, maar nog iets meer naar de drie toe. Nu is dit nogal moeilijk in te schatten aangezien het grootste deel van de boeken doe ik lees zich afspelen in een of andere magische wereld, of in een duistere variant van deze wereld. Hierdoor zit alles dus buiten het alledaagse leven van jongeren, maar kan het ook nooit in de wereld van volwassenen zitten. Ik bedoel, het is voor niemand alledaags om erachter te komen dat je geesten kan zien en doden tot leven kan wekken, en dan vervolgens moeten ontsnappen aan de organisatie die met jouw genen heeft gerommeld, waardoor je krachten veel te sterk zijn geworden, vervolgens te denken dat je veilig bent bij anderen, die uiteindelijk veel erger zijn dan die eerste organisatie. 

Dan komen we uiteindelijk aan bij mijn verwachting van de toekomst. Ik zie er eigenlijk best wel tegenop om te gaan lezen voor de lijst. Dit is vooral omdat ik, voorzover ik nu kan zien, een volledig nieuwe leessmaak moet gaan ontwikkelen. Er zijn namelijk maar erg weinig Nederlandse schrijvers die goede Fantasy schrijven. Op de site staan ook om precies te zijn 2 toekomstromans, en die zijn niet eens zo onrealistisch. Nederlandse fantasy voor volwassenen is amper aanwezig, zeker als je het vergelijkt met de vele oorlogsromans en ontwikkelingsverhalen. Helaas vind ik die dan weer minder leuk.

Ik ben heel bang dat ik door het verplicht lezen van moeilijke boeken met thema's die ik niet leuk vind nooit meer wil lezen, terwijl ik nog zoveel leuke jeugdboeken wil lezen.  Dus als iemand een suggestie heeft voor Nederlandse Fantasy, laat het me weten!

-Hasse

P.S: Als je nog een ander leuk Fantasy, Sci-Fi of Dark Fantasy boek weet, laat het me ook weten. ;)

Jaar 3 - leesverslag, 'Bezwering', Kelley Armstrong

Hallo iedereen! 

Welkom bij mijn boekverslag. Hierin ga ik jullie iets vertellen over het boek Bezwering, van Kelley Armstrong. Ik heb dit boek gekozen omdat ik ten eerste heel erg van fantasy/dark fantasy houd. Toen ik op internet op zoek ging naar boeken in die categorie, leek deze me een van de leuksten. Daarnaast heb ik als vaker boeken van Kelley Armstrong gelezen, en ik vind haar een goede schrijver. Daardoor zag dit boek er des te aantrekkelijker uit. 

In dit verslag geef ik wat zakelijke gegevens, geef ik een samenvatting van het boek (SPOILER ALERT), leg ik uit wat ik zo geweldig vond aan het boek en voer ik nog 2 verwerkingsopdrachten uit. 

Veel leesplezier!

Hasse

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Zakelijke gegevens:

Boek: bezwering, door Kelley Armstrong

Het is deel 1 in de "Darkest powers" trilogie.

Ik heb er een epub van, maar de originele variant is in Nederland uitgegeven door uitgeverij "De Vliegende Hollander" in Amsterdam en in Amerika door "Harpercollins". Het boek kwam in 2008 onder de naam "The Summoning" uit.

Het boek heeft in mijn app een lengte van 457 pagina's. Dit varieert natuurlijk per app. Volgens Bol.com heeft het originele boek 320 pagina's.

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Samenvatting

*bevat belangrijke spoilers*

De dag dat de vijftienjarige Chloe Saunders voor het eerst ongesteld wordt, is een hele rare dag.  Op weg naar school denkt ze dat ze een jongetje ziet verongelukken, maar het kind verdwijnt plotseling. Op school, de kunstacademie, lijkt alles normaal – totdat ze plotseling wordt achtervolgd door een man in een conciërgekostuum, met een gruwelijk verbrand gezicht. Chloe vlucht weg en hij achtervolgt haar. Niemand anders lijkt de man te zien en ze wordt bewusteloos naar het ziekenhuis vervoerd. Daar wordt vastgesteld dat ze geestelijk gezien niet in orde is, en haar vader en tante Lauren (van wie alleen de laatste fulltime voor Chloe zorgt) dwingen haar tot opname in Lyle House, een opvanghuis voor probleemjongeren.

Eenmaal aangekomen in Lyle House ontmoet Chloe haar ‘medeleerlingen’: haar kamergenote Liz, het populaire meisje Tori, de pyromaan Rae en de mysterieuze, angstaanjagende broers Derek en Simon. Daarnaast ontmoet ze de vier verpleegkundigen (mevrouw Talbot, mevrouw Wang, mevrouw Gill en mevrouw Van Dop)

Al snel weet iedereen dat ze dode mensen ziet en er wordt meteen over haar geroddeld. Als Chloe wascorvee heeft, ziet ze opnieuw een geest. Door de psycholoog wordt vastgesteld dat Chloe schizofreen is.

Wanneer Liz plotseling, zonder het door te hebben, mevrouw Wang verwondt door een potlood naar haar te gooien, wordt deze erg boos en vindt ze dat Liz moet worden overgeplaatst. Liz is erg bang en denkt nu zeker te weten dat ze een klopgeest heeft, die iedere keer als Liz boos is met spullen begint te gooien. Die nacht haalt ze Chloe over tot een seance. Als Chloe niet gelooft dat Liz een klopgeest heeft, vliegen er plotseling overal potjes gel heen, en er vliegt een fotolijstje recht op Chloe af, wat haar verwond. Gealarmeerd door dit lawaai komen de verpleegkundigen binnen. Deze dienen Liz een kalmeringsmiddel toe en ze wordt onmiddellijk overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Die nacht verschijnt Liz weer in Chloe's kamer. Als Chloe haar probeert aan te raken gaat haar hand dwars door Liz heen. Dit zorgt ervoor dat Chloe het vermoeden krijgt dat Liz dood is, en dat zij haar geest heeft gezien.

Chloe komt er de volgende dag achter dat de conciërge die ze op school had gezien, echt heeft bestaan en hierdoor is ze nog banger voor Liz. Derek geeft haar de tip om necromantie op te zoeken. Chloe ontdekt dat necromancers bovennatuurlijken zijn die geesten kunnen zien en de doden tot leven wekken.

Niet veel later ontvangt Chloe een briefje van Simon met de vraag of ze naar de kelder wil komen, maar eenmaal daar ontmoet ze Derek en niet Simon. Derek vraagt haar naar de necromantie. Chloe, geïrriteerd en angstig, probeert weg te lopen, maar Derek valt haar aan en smijt haar door de ruimte. De arm die hij heeft vastgepakt wordt helemaal blauw.

Als Chloe naar de zolder gaat en daar opnieuw een geest aantreft negeert ze deze. Vervolgens verschijnt Liz weer. Chloe vraagt haar waar ze nu is, maar Liz herinnert zich niets meer. Talbot betrapt haar terwijl ze dit doet en vertelt dit aan de psycholoog. Die is erg teleurgesteld in deze terugslag, en houdt Chloe nog beter in de gaten. Ondertussen is Rae erachter gekomen dat Chloe geesten ziet, waaronder Liz.

Derek wil weer met haar praten in zijn kamer, maar Simon is degene die het gesprek echt voert. Hij vertelt haar alles: alle bewoners van Lyle House zijn waarschijnlijk paranormaal begaafd. Simon is een tovernaar, Derek een weerwolf, Liz een sjamaan, met de gave om "buiten zichzelf te treden", Rae is waarschijnlijk een erg zwakke halfdemon en Chloe is een necromancer. Ze weten niet zeker of Tori ook paranormaal begaafd is, maar waarschijnlijk wel. 

Chloe besluit om te stoppen met haar medicatie. 

Chloe vraagt of ze Liz mag bellen, maar dat wordt haar geweigerd. Chloe wordt er steeds zekerder van dat Liz vermoord is. Tori's moeder bezoekt Lyle House. Ze verbiedt Tori om nog met Simon om te gaan. Terwijl de verpleegkundigen, Simon en Rae op een uitje zijn, neemt ze Chloe mee naar de kruipruimte in de kelder. Voordat Chloe het beseft, wordt ze neergeslagen en vastgebonden door Tori. Als ze bijkomt en probeert te ontsnappen wekt ze onbedoeld twee doden op. Derek redt haar en als ze samen uit de kruipruimte komen worden ze opgewacht door mevrouw van Dop. Iedereen denkt dat ze elkaar leuk vinden. De verpleegkundigen dreigen ermee om óf Chloe, óf Derek weg te sturen. 

Simon vertelt Chloe over de problemen die Derek heeft met zijn kracht. Chloe, Derek en Simon besluiten te ontsnappen omdat het daar niet veilig is. Rae komt achter hun plan en begint net zo lang te zeuren tot ze mee mag.

Chloe gaat samen met Derek weer naar de kelder, om de geest op te roepen die Chloe al de hele tijd lastigvalt. Hij vertelt haar dat ze de bovennatuurlijken die hier begraven zijn moet oproepen. Als dit is gelukt vertelt de heks haar het echte verhaal van Lyle House. Samuel Lyle deed samen met een groep onderzoekers, de Edison-groep, gruwelijke experimenten op bovennatuurlijke mensen. Dit is de reden waarom er nu ook  bovennatuurlijke tieners in Lyle House zitten. 

Als de tieners die avond willen ontsnappen gaat er iets mis. Derek, die al een paar dagen niet lekker was, begint plotseling te veranderen. Aangezien het lichamelijk onmogelijk is om in een wolf te veranderen, gaat dit gepaard met een hoop pijn. Chloe blijft bij hem tot hij weer mens is. Ze gaan met zijn tweeën op zoek naar Simon en Rae, die zich op een verlaten industrieterrein verborgen hebben. Chloe raakt hierbij ernstig gewond. Als de groep eindelijk weer bij elkaar is, raken de jongens meteen weer van de meisjes gescheiden. Aangezien Chloe echt heel zwaar gewond is, gaan zij en Rae naar Chloe's tante, een dokter, voor hulp. Deze laat lijkt heel aardig en behulpzaam, maar ze verdooft Rae en Chloe en neemt ze mee naar de Edison-groep. Chloe ontwaakt opgesloten in een kamer. Ze heeft geen idee waar de rest is, en besluit Liz op te roepen en om hulp te vragen. Het boek eindigt met Chloe, die Liz moet vertellen dat ze waarschijnlijk dood is.

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Mening

Ik vind dit boek echt heel goed. Dit is zo omdat ik het boek heel spannend, je kan je goed inleven in de hoofdpersoon en hoe vreemd het onderwerp soms ook is, het verhaal blijft duidelijk.

Ten eerste vind ik het boek heel spannend. Er staan een hoop scènes in die zich én in enge plaatsen afspelen, een enge vijand bevatten, gebruik maken van weglating en de hoofdpersoon bevindt zich in een gevaarlijke situatie. Een voorbeeld hiervan is de scène waarin Chloe net door Tori is vastgebonden in de donkere kruipruimte, en waarin ze dus zombies tot leven wekt. Aan het begin van deze scène is Chloe bang en heeft ze geen idee wat het gravende geluid veroorzaakt. Als ze uiteindelijk ziet wat de lijken zijn, flipt ze compleet en het feit dat ze zich realiseert dat ze niets kan doen terwijl ze wordt aangevallen door zombies maakt alles nog veel enger. 

Dit brengt me bij mijn tweede punt: je kan je goed inleven in de hoofdpersoon. Ten eerste is het verhaal in de 1e persoon geschreven, dus je kijkt vanuit de ogen van Chloe en je weet wat ze voelt en denkt. Daarnaast heeft ze 'normale' gedachten als ze in bepaalde situaties verkeert. Als ze bijvoorbeeld voor het eerst ongesteld is is ze, na een korte schok, blij, en op het moment dat ze alleen in het donker is, is ze angstig. 

Wat ook goed is is dat Chloe niet 100% perfect is. Ze heeft zelfs meer problemen dan de meeste tieners. Ze is bang in het donker, en heeft het hele necromancer/schizofrenie probleem. Ook dit zorgt ervoor dat het leuk wordt om het verhaal te lezen, en dat je je goed kunt inleven in de hoofdpersoon.

Ten slotte is het erg duidelijk geschreven, zonder dat dingen overduidelijk aan de lezer uit worden gelegd. De meeste dingen worden uitgelegd door middel van dialoog. Zo nu en dan wordt er een flashback gebruikt, maar niet zo vaak. Toen ik het boek las, had ik niet het probleem dat ik pagina's drie keer moest lezen voordat ik eindelijk snapte waar ze over gingen, zoals ik bij vergelijkbare boeken soms wel heb.

Dus, omdat het verhaal spannend is, je je goed kan inleven in de hoofdpersoon, en omdat het boek duidelijk is, vind ik dit een heel goed boek.

(Aantal woorden = 388)

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Fragment:

Het beste fragment uit dit boek vond ik het fragment helemaal aan het begin van het boek, waarin Chloe wordt achternagezeten door de conciërge met een verbrand gezicht. Het gaat ongeveer zo: 

Chloe komt de toiletten op school uit. Ze heeft net haar haar geverfd en ziet nu een man die  eruit ziet als een conciërge lopen. Ze roept naar hem dat ze onderweg is naar haar les. Plotseling komt hij haar achterna en begint iets te roepen over dat hij met haar wil praten. 

Als Chloe bang nee zegt verandert zijn gezicht. Plotseling lijkt het helemaal gesmolten en verbrand.

Chloe rent doodsbang naar boven. Leraren zien haar langsrennen en komen haar achterna. Als ze op de bovenste verdieping door de geest in een hoek wordt gedreven, is de enige oplossing het raam. Plotseling komen leraren de kamer in. Die vragen aan haar of ze weg kan gaan van het raam. Als ze dat doet wordt ze plotseling tegen grond gewerkt. Nu ze geen kant meer op kan gaat de geest, met misvormd gezicht, boven haar hangen en eist dat ze luistert.

 De doodsbange Chloe probeert weg te komen, maar de leraren houden haar stevig vast. Ze wordt weggedragen, en de geest komt hen schreeuwend achterna, omdat Chloe hem kon zien.

Ik vond dit zo'n goed fragment omdat het goed de toon zet voor de rest van het verhaal, een beetje creepy, spannend, en omdat dit echt een essentiële scène blijkt te zijn later in het verhaal.

(Dit was dus niet het echte fragment, maar een korte samenvatting ervan)

 –––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Korte opdracht: 2, kies een liedtekst die van toepassing is op dit boek.

Persoonlijk vind ik het lied "Spooky Scary Skeletons" van Andrew Gold op dit boek van toepassing. De van dit lied gaat over enge skeletten die je angst aanjagen. Aangezien Chloe een necromancer is vond ik dit erg overeenkomen. Ze is erg bang van geesten en de zombies die ze zo nu en dan oproept, dus daarom vind ik de tekst echt bij haar passen.

De tekst:

Spooky, scary skeletons

Send shivers down your spine

Shrieking skulls will shock your soul

Seal your doom tonight

Spooky, scary skeletons

Speak with such a screech

You'll shake and shudder in surprise

When you hear these zombies shriek

We're so sorry, skeletons

You're so misunderstood

You only want to socialize

But I don't think we should

'Cause spooky, scary skeletons

Shout startling shrilly screams

They'll sneak from their sarcophagus

And just won't leave you be

Spirits supernatural

Are shy, what's all the fuss?

But bags of bones seem so unsafe

It's semi-serious

Spooky, scary skeletons

Are silly all the same

They'll smile and scrabble slowly by

And drive you so insane

Sticks and stones will break your bones

They seldom let you snooze

Spooky, scary skeletons

Will wake you with a BOO

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Grote opdracht: 9, terugblik bijfiguur 10 jaar later.

Informatie vooraf: Dit verhaal speelt zich dus 10 jaar na de gebeurtenissen in Bezwering af. Het wordt verteld vanuit het opzicht van Derek.

"Chloe? Chloe? Chloe, waar ben je!" Ik ren struikelend door het bos. Ik probeer Chloe's geur op te pikken, maar ik ruik alleen andere mensen. Vijanden. Ik ben me er vaag van bewust dat Simon naast me rent. Hij verbergt ons met een van zijn mistspreuken. Plotseling vang ik een klein spoortje van Chloe's geur op. Samen daarmee ruik ik ook de geur van angst. Ik sprint in die richting, met mijn weerwolfsnelheid laat ik Simon ver achter me. Eindelijk zie ik Chloe. Ze is omsingeld door een paar weerwolven, bezielde lijken, mensen van de Edison-groep en iets wat ik niet kan zien, maar wat haar duidelijk veel angst aan lijkt te jagen. 

"Chloe!" roep ik en ik ren naar haar toe. 

"Derek! Help me! Ik kan het niet alleen!" Ik zie hoe ze de lijken controleert en op de weerwolven afstuurt. Die flippen (geef ze eens ongelijk) en rennen weg. Ik speel het klaar om te veranderen en ga op de mensen af. Plotseling zie ik een persoon naast Chloe staan terwijl zij verlamd van angst ergens naar staat te kijken.

"Toch handig, die geesten" zegt de man, waarna hij een naald in Chloe steekt. Ik weet niet wat er in die spuit zat, maar plotseling is Chloe helemaal slap en ligt ze op de grond. "NEEEEE!" roep ik. Ik ren naar haar toe en...

Bezweet word ik wakker. Altijd diezelfde nachtmerrie. Hij gaat over de tijd dat we nog op de vlucht waren, en we onze krachten geen van tweeën nog konden beheersen. Ik besluit toch even naar Chloe's kamer te gaan, om te kijken of het goed gaat. Ik kruip stilletjes uit bed en loop de gang op. Ik wacht voor haar deur. Ik kan haar ademhaling horen, die is regelmatig en diep. Onwillekeurig slaak ik een zucht van verlichting. Het kan dan wel lang geleden zijn, het lijkt nog maar gisteren dat ze iedere nacht geschrokken wakker werd van een of andere geest die iets van haar moest. Gelukkig is dat nu niet meer zo. We hebben training gehad van andere bovennatuurlijken toen dat hele gedoe met de Edison-groep was opgelost. We kunnen onze gaven nu naar believen aan- of uitzetten. Erg handig. 

Ik ben nog steeds erg rillerig. Ik besluit naar binnen te gaan. Als ik eenmaal binnen ben, blijkt Chloe toch wakker te zijn. "Hallo," fluistert ze, "wat doe jij nou hier? Het is drie uur 's nachts!" "Nachtmerrie..." antwoord ik. "Dezelfde als altijd?" "Jep." Ze kijkt me medelijdend aan. "Ik dacht dat je dat nu ondertussen wel kon laten gaan. Er is geen dreiging meer! De driehoeksrelatie Jij - Ik- Simon is opgelost. Ik ben bij jou, Simon bij Tori. We hebben onze krachten eindelijk onder controle!" "Dat weet ik..." "Waarom ga je niet een stukje rennen? Liz heeft me verteld dat geesten van weerwolven dat vaak vonden helpen."

"Maar... Dan moet ik veranderen!" "Je hebt de oefening nodig. Hup, ga nou maar, dan ga ik weer slapen. Jij mag dan een nachtdier zijn, ik ben dat zeker niet." Chloe glimlacht en duwt me uit haar kamer. Ik loop de trap af en ga naar buiten. Ik kijk naar de maan, deze is vol. Vandaar dat ik me zo rillerig, koortsig voel. Ik doe snel mijn kleren uit en reik naar de kracht diep in me. Ik zet me schrap voor de pijn als mijn lichaam zich verandert, en ga ervoor. Een minuut later staat er een hijgende wolf. Ik huil even naar de maan, en dan begin ik te rennen. 

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Bronvermelding:

- Bezwering, Kelley Armstrong

- http://lyrics.wikia.com/Andrew_Gold:Spooky_Scary_Skeletons

De cover van Bezwering

*Ik heb op 13-02 wat aanpassingen in de lay-out van dit stuk gemaakt, naar aanleiding van Jennifers reactie.*